අප හැරදා යන්න ගියේ....

කටු අකුලක
පිපි මලක් වගේ
රිදුම් පිරුණු
මේ ආදරයේ
පරවී ගිය
සුදු මලක් වගේ
ඇයි නුඹ
මෙලොවින් සමුගෙන
අප හැරදා
යන්න ගියේ....

නුඹ යන්න ගියා ....

සයුරට පෙම් බැඳි
රළක් වෙලා
නොසෑහෙන්න
ආදරේ කළා...
වෙරළේ පිය
සටහනක් වෙලා
හිටිහැටියේ නුඹ
යන්න ගියා ...

සී නියර්

මහ හඬින් 

තෙල ගැසූ

සීනියර් බාබරා

ප්‍රා.ලේහි 

ලිපි අතර

තනියෙන්ම

හිරවෙලා

කුණු අදින ගුණේ...

ඉඳුල් අතරින් මතුවූ

අතසුන් බෝනික්කියක දැක

පොඩි දුවට පෙම් බඳින

ගුණේ...

කකුල නැති පුටුවට 

පණ දෙන්න

උඹට පුළුවන්

ගුණේ....

ජීවිතය නිශ්ඵලයයි හැඟුණු අවස්ථා දෙකක් විය...
එකක්,
ඔබ මා වෙන්වුණු මොහොතය,
අනෙක,
මට මා මුණගැසුණු මොහොතය...

ඛේදවාචක‍ය (විනිශ්චය නුඹට...)

දස අවුරුදු බාල නැඟණිය
පුරුද්දට දුවන් විත්...
පනියි මගෙ ඔඩොක්කට
සුදු අයියේ.... සුදු අයියේ...
හිටි හටියේ අම්මා විත්
අනේ මගෙ පොඩි කෙල්ල
බහිනවා ඔඩොක්කෙන් බිමට..
වැරැද්ද......
සේයා ගෙද?? මීඩියා ගෙද??

අපූරු ඉරිදාව

සැනෙකින් විත් නුඹ ලඟට
පතන්නට සුබ පැතුම්
නුඹේ නව හැරවුමට
සිතුනත් මට....
නොහකිය මේ ජීවන පෙරලියේ
සිහිනෙන් විත් නුඹ ලඟට
පතන්නෙමි සුබපැතුම් අව්‍යාජව
හද පත්ලෙන්ම
අපූරු ඉරිදා සැන්දෑවේ....

නිදහස

ගලන ගගක්
තැන්නේ විදින
නිදහස
ජිවිතයේ නැතිද

වතුර වගේ කවි

අදහසක් හැඩකර
නිමවන කවියකට
තමන්ගේ හැඩ දෙන්න
තනන පඬියන් කොහෙද

නොයෙක් හැඩ ගෙන
විසිතුරු මවන
ජල පොදක් මෙන්
කවියකට ඉඩ දෙන්න
සිතේ හැඩ ගන්නට
සිත් සේ විඳෙන්නට

කොණ්ඩයා

සමාවෙයන් අයියෙ
මට උඹව
බේරගන්න බැරිවුණා

මහඟු ප්‍රේමය

රැයේ නින්දත් නොනින්දත් මැද
යොදුන් ගව්දුර අෑත නුවරක
සීතලේ ගුලි වෙමින් ඉකිලන
මහඟු ප්‍රේමය මහද සනහන
සිහිනයෙන් මෙන් ළඟට සපැමිණ
පුසුඹ ඉව කොට ගතේ දැවටෙත......

හඬක් නෙ‍ානගා විටෙක මතුවන
පෙනී නොපෙනී කෙමෙන් බොඳවන
සිත පහන් වී ඔබේ රුව දැක
දෙනෙත් අග කඳුළක්ය මතු වෙන

ගොත්‍රික වු සමාජයක උඩුගම් බලා පිනිම

කුලේ හොයා විවාහවී
සැබෑ අදරය සෙවිම

විශ්වයේ රෞද්‍රම බන්ධනයට හසුවී සිටියේය ඔහු...
ආදරය කිසිදා නොලබන්නට කවියෙක් ව සිටියේය ඔහු...

'චිහ්'

'තහ්' හඬින් වැටෙන
ගොම තලියට
'චිහ්' කියන මම
එපොහොරින්
පිපෙන මල් සිඹිමි
හිස පහත් කර....

නමුත්

මිහිදන්ය වසන්තය
සුපසන්ය අතීතය
නමුත් පිබිදේ
තුරින් තුර
අමිරි මතකය
බාඳුරා මලක් වී

ආදර කතුර

තව කිරිලියක් වෙත
පියඹන්න හිතෙනවා
ඒත් නුඹෙ ආදරේ
මගේ කටු කපනවා....

මා කවි ලියන කල අහස යට වෙහෙසින්
බලා හිඳියා ඈ තරුවකට වී රහසින්...

සිරස්තලය සහ කතු වැකිය

දෙදිනක් පුරා කෙළෙසූ තරුණිය
නිරුවතින් මහ පාරේ දමා ගිහින්
පින්තූර බලන්න
5වන පිටුවට යන්න
- සිරස්තලය

මේ දුෂ්ඨ අධම කුරිරු
අශිෂ්ඨ මාධ්‍ය භාවිතාව
සදාචාරවත් කරන්නට
මහජන මතය
ගොඩනැගිය යුතුයැ
-කතුවැකිය

දිලෙන මුදු තාරකා බැඳී ළංවී,
රටා තවරා අහස්තලයේ
තමන් අසලින් හිඳින තරුවක,
නැත කිසිම තරුවක් විසින් දුටුවේ
ගයන මුත් නේක තුටු ගී,
නඟා සත්සර ගුවන් තලයේ
ඔබේ හදවත තනිව හඬනා,
සියුම් මුදු හඬ මට ඇසේ...

අපරාධයට එරෙහිව!

අපරාධයේ
මස් කෑල්ල
හක්කෙන් හක්කට
මාරු කරමින්
තළු මරමින් හපයි
අපරාධ නොකරයි

සබඳ මේ නුබගැබ
මහා හඬ දි මතුදින
මඟහැරී තනිවුණ
කවියෙක් සොයා - වැළපෙනු ඇත...

මළ හිරු සිඳු මත දුක දියකර හැරියාවේ
අඩ සඳ කඳු මුදුනේ සැඟවී හිඳියාවේ
තරු කැට එකිනෙක ගිලිහී පොළොවට වැටුනාවේ
ඔබ එන තුරු මා තනිවී සිටියාවේ

වතුසුද්ද මල් ගහක් යට
ඉඳුවා තිබෙන රතු රෝස මල් පඳුරක් වෙත
එහි හටගත් මල් පොකුරක් වැන්න
ප්‍රේමය...

වියළී ගිය වැලි කැට අතර නූපදින වග ප්‍රේමය
මඟ හමුවෙන අනන්ත වාරයක
පවසා තිබුණි සුළඟට!

---------------------------------------------------

අහස් දියෙන් පිරී ගිය
ඉතා විරල ඝන වළාකුලක්
ගසාගෙන විත් සුළඟට
මහා කතරකට හරි ඉහළින් නැවතී හිඳින!

මා සබඳ,
වළාකුල
පාවී පාවී යනු මැන ඈතකට
ඈතින් පෙනන මිටියාවත දෙසට

ගඟ දිය දොළෙන් පිරී ගිය
ඒ මිහිරි මිටියාවේ හිඳ
හෙලනු මැන තුටු කඳුළක්
නොපෙනෙනා මුත් මා නෙතට
ගයනු මැන තුටු ගියක්
තුරු වැල් මල් පඳුරු ගැන
නො ඇසෙනා මුත් මා සවනට

නුදුරු දිනෙක
මා නොදන්නා නුහුරු තැනක
ප්‍රාණය වියැකී ගිය මගේ මෘතදේහය
ඔබ යනෙනා අතරමඟ ඔබට හමුවෙයි...

අඩවන් සිනාවකින් සැරසී ගිය
මගේ සුදුමැළි මුහුණත දෙස
කුළුඳුල් සිනාවක් හෙළනු මැන

විසිවී ගොස් කැබලි වෙන්වූ
ඔබේ දයාබර මතකය
මිය යන මොහොතේ
අවසානයේ මට සිහිවිය

එතැන් පටන් ඔබ යනෙනා අතරමඟ
ඔබ හට තනියක් දැනෙනා මොහොතක
විසිරී හිඳින අහස දෙස බලනු මැන

අකාශය පුරා දියවී ගිය මගේ විඩාබර ආත්මය
වළාකුළකට නැඟ
සිසිලක් වී ඔබ සමඟ පැමිණෙනු ඇත.

සතුටු වැස්ස

ඔය ඇස්වලට පුළුවන්

වැස්සක් වුණත් වස්සන්න

හැබැයි මම කැමති

කඳුළු වැස්සකට නෙමෙයි

සතුටු වැස්සකට

යළිත් ඔබ පෙර මෙන් මෙහි පැමිණෙනු ඇත
මීදුම් සේළ අතරින්
මොළකැටි සුළඟක් සේ
පිණිකැට වැස්සක් සේ

අවංක පෙම්වත් තැන

ඇයට ඔහු ගැන
ඇති අයිතිය
අහෝසි වූ පසු
වදන් වලට
අයිතිවාසිකම්
කීවාය.

හෙලබස ඇයට
පිටුපෑවේ නැත.

උසුළු

තරු කැට
උසුළු නොකරව
මතු පුරහඳ වන
අද අඩ සඳට....

දුයිෂේන් කියන්නේ,

ආදරේ ගැන කුඩා කවියක්. . .

කුර්කුවේඋවේහි පොප්ලර්, 

බලාපොරොත්තුව ගැන ලියපු හයිකුවක්. . .

පාව්කා කොර්චාගින්, 

ඇකෝඩියනෙක ස්වර පෙලක්. . .

රතු චතුරස්‍රෙ,

කහ ගැහුන නවකතාවක,

රණ ගීත දළු දාන පිටුවක්. . .!

නොනියත

මන්ද මාරුත
මාර සේනා
සිඳී සියපත
දළින් දළ
තුරින් තුර

ජේසුනී

රැගෙන ගොස් උන්

නීතියේ තුලාවත්

මනින්නට බදු කාසි

එහෙයින්

උට්ඨානු වනු මැනවි

පියාණනි

කුරිසි පත් වන්ට

පළමුව

කලියුගයේ අවසාන

දුගියාත්

ඇරඹුම හා නිමාව

ජීවිතය හරි පුදුම
හුදෙකලාවක සැඟව
ඈතටම ඇදී යන
දිනෙක යළි මතුව එන
නොසිතනා මොහොතකදි
නැවතීමෙ තිත තියන.......

ඇරඹුමක නිමාවද...
නිමාවක ඇරඹුමද...

ජීවිතය හරි පුදුම
නොසිතනා මොහොතකදි
නැවතීමෙ තිත තියන
නොසිතනා මොහොතකදි
නැවත පෙරටම ගලන....

ආදරය

මගේ පපුතුරේ රැඳි

සුදෝ සුදු හිස් පිටුවකි

ඔබේ අත්ලත ඇති

වෛවර්ණ ක්‍රෙයෝන් කූරු අහුරකි

මල් එක්ක සමනල්ලු ලස්සනට පෙනුණාට
ලස්සන ම මල් අයිති දළ තියෙන බඹරුන්ට
උනුහුමට ගුලිවෙන්න උරහිසක් තිබුනාට
සමනල්ලු නැතුවාම පාලුයි ලු මල් වලට

මං

දුර අහසෙ රෑ සඳට 

පෙම් කළා හුඟදෙනෙක්

ඒත් ඉන් ළං වුණේ ටික දෙනයි

මං එයින් එක්කෙනෙක්

මං නීල් ආම්ස්ට්‍රෝන්

මට ඇත්තම කියන්න!

ප්ලීස් ඩොක්ටර්,
මට ඇත්තම කියන්න,
මගෙ බඩේ පිපෙන්නේ මොන මල්ද?
පීරිසි වගේ පියෝනි මල්ද?
පැණි පිරුණු හත්පෙති මල්ද?
මේ තරම් සමනල්ලු පියාඹන්නේ ඒකද?

ඔය අතරෙ වල් රෝස පඳුරුත් තියෙනවද?
තියුණු කටු ඇනෙනවා රැවුම් පහරක් වැදෙනකොට
සමනල්ලු හිටි ගමන් මැරෙනවා දිගු දෙබැම සිහින් වෙනකොට

ප්ලීස් ඩොක්ටර්,
මට ඇත්තම කියන්න,
ලෙඩේ ඇත්තේ මල්වලද? සමනල් තටුවලද?

පසක් කළ සත්‍යය .....

එන විටත් නොගෙනාව...
යන විටත් ගෙන නොයන...
හිස්ම හිස් ඔලොගුවක් උර දරා
ඇවිද යමි සෙමෙන් පියවර තබා...

ඇත්තටම ජීවිතේ හරි බරයි...
සිතිජ ඉම අපැහැදිලිය-නොම පෙනෙයි...
හැරීමක් නොමැති මේ ගමන් මග
තනිව යමි ආ විලස තනිවම ම...

ප්‍රේමය විවෘත කර

කල් පනින්නට පෙරාතුව 

ප්‍රේමය

විවෘත කර සුවද

විදගත යුතුය...

අත්ලෙන් ලිස්සා නොයාමට

විලංගුලා

හදේ ගැඹුරක 

තැම්පත් කලයුතුය...

අතේ රේඛා කියැවුමට

තදින් ම

ඔබ සුරත

අල්ලා ගතයුතුය...

දුර ගමනක ඇරඹුමට

පෙරාතුව

ඔබ විසින්

පොරොන්දු දියයුතුය...

නොහමුවන්න ඈ..

ප්‍රේමයට අත වනමි
වියළි තුඟු තුරැක නැග
ම'පිසනා සුළඟින් යදිමි
ඈ නොහමුවන ලෙස
දැනේයැයි දුකෙන්
සුළඟටත් දුක.......

යුක්තිය

දෙවිදුන්ගෙ
රජු වූ
සක්විතිට
කොයිඹින්ද දෙවොලක්
එහෙවු මේ මනු ලොවේ
නුඹට අවනඩු
නැතිද
අසඩක්

විහගකට ඉතිරි කල

ගසකට තියෙනවා
සුරකිව තබා ගත්
කවියක්.

විහගුන් ඈත
ඉගිල ගොස්
නැවත ආ පසුව
කියවන්න ඉතිරි කල...ම

නිල් අහස කොයිතරම් දුරයිද?

ඒ තරම්ම ඔයා මට ළඟයි...

මිරිඟු

කවියෙකු දුටිමි

අනුභුතියක් ඇහිඳිනු අටින්

පරාජිත පෙම් සිත් බිමෙක‍

පැමිණ අතරමං වූ

කවි ලියන්න මම

කවියක් ලියන්න

පෑන කටේ දාගෙන කල්පනා කලත්

ඔලුවෙන් හිටගෙන කල්පනා කලත්

ඇස්දෙක පියාගෙන කල්පනා කලත්

මතක් වෙන්නේ එකම දෙයයි..

උඹ....

කොහේදෝ ඉදං ඇවිත්

ආදරෙයි කියලා අමුතුම ලෝකෙක අතරමං කරලා

උඹ හෙමීටම මාරු වෙලා...

හැබැහින් එන්න බැරි ඒකය

සිහින ඇතුලට නිතර හිස පොවමි.

දිවා සිහිනෙක රෝස පැහැයෙන් මත්වෙමි.

දිගැටි ඇහි දාර අග සරන්නෙමි.

බුහුටි අතැඟිලි අතර වෙලෙන්නෙමි.

අත්ල හොඳටෝම සීතලය

හැබැහින් එන්න බැරි ඒකය.

නොලියු කවි වැඩියෙන් රස ය.

ඇල්පෙනෙති තුඩුද මල් පුබුදා ය.

සරත් රැය

තාරුකා පවා

රහස් මුමුණන

සරත් රැය

දුම් රළකි පැල්පත් පියස්සේ

පිණිති වැහි අස්සේ

ලපැටි තේ දළු ගැස්සේ

කඳු හිස් අගිස්සේ

දුම් රළකි පැල්පත් පියස්සේ

කවුද අකැමැති

අරලිය මලක සුවඳට

සුපෙම් සුභ පැතුමකට

නොපිබිදෙන

කවියා කවුරුද?

ආදරේ සුනාමිය

ආදරේ සුනාමිය
හිසට ඉහලින් විහිදුනි
ඇහැට ලුණු දිය මුහුවුනි

හුස්ම ගන්නට අමතකව ගිය
තත්පරේකින් කාලක
දිය පිරී පෙණහළුද බරවුනි
"පටස්" ගා සිහිනයක් පිපිරුනි!

ජිග්සෝ ප්‍රහේලිකාවකි මම

බොකුටු හිසකේ රොදක්

මහ ගැඹුරු ඇස් දෙකක්

මන්දස්මිතයක් - කැතම කැත කැප් තොප්පියක්

සදහටම ගැලැවි ගිය

ජිග්සෝ ප්‍රහේලිකාවකි මම

දන්නෙවත් නෑ වගේ කොස්සන් හිනා පුපුරවන

පාලු හිස්තැන් තාම ඉඳහිට අතගාන

අතීතය

හිතුවෙ නෑ කීයටවත්

හිත රිදවන්න පුළුවන් කියලා

බස් ටිකට් එකකටත්...

හත්පෙති

ශේන්යා,

උඹේ පැණි වළලු කන්නට

කෙළ හලන බල්ලන්

නිදැල්ලේ

හත්පෙති මල් පරවෙලා

දැන් බොහෝ කල් නෙව

කෙල්ලේ

මල්වෙඩි

එක්වරම හදවතේ මල්වෙඩිල්ලක් පුපුරන

දහස් ගණනක් මතක කැබිලිති ඇවිලෙන

"සූස්!" හඬකින් දැවී උණුවෙවී බිම වැටෙන

මූසලම පාළුවක් පමණක් ශේෂ වෙන

පින්තූර

මදක් අවපැහැ වුව,

කලකට ඉහත විසි කල,

පින්තූරයක් ඇත තව,

කනප්පුව යටින් එබි එබී මග බලබල...!

බැරිම තැන අසමි.....

ඉස්සරම ඉස්සර ලෝකේ

පටන් ගත්ත දවස්වල

තරු පිපිරුණු වැසි වැටුනු

හිම වැටුනු දවස්වල

තැනක් නැතුව හදත් ඇවිත් 

නතර වෙච්චි දවස්වල

හරියටම මේ විදියට වෙන

ප්ලෑන ගහපු දවස්වල

ඔක්කෝම රාශි එකතු

කරපු කෙනා 

ගානට පිලිවෙලට 

තියපු කෙනා

කැරකෙන වේගේ

හදපු කෙනා

කේන්දරේ කොටු ටික

ගහපු කෙනා

පාගාවක් අල්ලසක් ජරාවක්

අරන්වත්ද

ආදරේට ලෝබකමක් ඉරිසියාවක්

හිතිලවත්ද

කවුරුන්හෝ කපන්න මා

කිව්වාවත්ද

නුඹ වෙනුවෙන් හිතක් එහෙම

පහලවෙලාවත්ද

සිකුරු තිබ්බේ ගොඩක් දුරින්

තරහටද

කේතු ආවේ මාත් එක්ක

ෆිට්එකටද

ඉරි ගහලා කොටුඇන්දේ

කහනවටද

නැන්දම්මේ ඕවා බැලුවේ 

පිස්සුවටද????

අත් 16 දෙවියන්ගේ පරිණාමය

වැඩි ගණනක් සාක්කු
හිස් කරන්නට තැත් කළ බැවින්
අත් කීපයක් වැඩෙන තරමට
අද වෙනකොට පරිණාමව

(වි)සම ලිංගික

සම්මතය
බහුතරය
සුළුතරය
හැතිකරය

ඔබේ ප්‍රේමය ඉවසමි

හිතවත,

ඔබේ ප්‍රේමය ඉවසමි
හැබැහින්
විසිකරලනු සවියක්
නැති හෙයින්....

අසමි මගේ රුවගුණ
හිලව්වට
මගේ දුක් ගී ඔබ
ඇසුව ණයට....

කියමි දවසේ කතා
නැතිකමට
මට සවන්දෙන
වෙනත් කෙනෙකු....

අගයමි ඔබේ ‍වෙහෙස
මා වෙනු‍වෙන්
කැපවෙන
ණයබර වැඩිකරන....

සිතමි ඔබේ පව
කවරදැයි
පෙම් කෙරුමට
මේ මෝඩ කෙල්ලට....

සුවඳ මල් පිපී තිබිණ

වසන්තය පැමිණි දින...

එතැන ආදරය පිරී තිබිණ

ඔබ මා මුණගැසුණු තැන...

ඔබට ප්‍රේම කිරීම
පුරුද්දකි
දිනපතාම
හිත කලඹවන
රහසකි....

ඔබට වසග වීම
මිහිරකි
ගැඹුරින් ම
හද කිතිකවන
හැගුමකි.....

බලා සිටීම
ශාපයකි
වේදනාවෙන් ම
සිත නිදිකරන
දඩුවමකි....

එවිට එය ආදරය මෙන්

ඔබට ඇසෙන්නට විය

සුසුමකින් ඔබේ හදවත

වෙලී තිබෙන්නට විය

ඔබත් මමත් අප දෙදෙන

අතීතයේ එක් දිනෙක

වයනු ලැබූ බටලී හඬක

කල්ප ගණනකට පසු ව

ඔබට එසේ අසෙන්නට විය...

මම

නෙත් කෙවෙනි
තෙමාලන
කඳුලක්ව ඉපදුණත්
සිනහවක් ලෙස වැඩී
දකින්නට වෙරදරමි
ලෝකය....

සොඳුර,

ඔබ මා හදවත සිපගත් තැන

මා සිහිනෙන් අවදිව බලන කල

කවියක් ඉපැදී තිබිණ

ළපටි ව

මැට්ටි..

දාල යනවා කිය කියා
හැමදාම ළඟින් ඉඳලා
දවසක
කියන්නෙම නැතිව
ගියා නේද?
මැට්ටි

සර්ව සම්පුර්ණ හීනයක්.....

ඔහු නොපවතින

ඔබ මා පමණක්

තනිව වන

සර්ව සම්පුර්ණ 

හීනයක්.....

පාට නොපෙනෙන

කළු සුදු පමණක්

ඇසට වන

ලොවකට විරුද

ප්‍රේමයක්.....

අපි දිය වී යන

මා පමණක්

හුස්ම හෙලන

ඔබට උරුම

හදවතක්....

මම තනි නොවෙන

මම ඔබේ වෙන

එක මොහොතක්.....

ඔබ ඔහුගේ නොවෙන

ඔබ මගේම වෙන 

මොහොතක්....

තත්පරයකින් සීයෙන් පංගුවක්

දිගයි ජීවීත කාලයකට 

වැඩියෙන් ටිකක්...

අනුරාධ මම නුඹේ රාධිකා

ආදරේ නාමයෙන්
නුඹව විශ්වාස කර
නුඹ සමග නිදි වැදුණු
අනුරාධ මම නුඹේ රාධිකා

නිරුවත්ව කාමරේ
මගේ මුළු ජීවිතය
නුඹේ අත තියද්දී
මොන නරුම හිතකින්ද
හංගලා කැමරාව
වීඩියෝ කෙරුවෙ නුඹ

සීතලේ පොළව යට
අද තනිව නිදන්නෙමි
අතීතය ගැන සිතා
තවම පසුතැවෙන්නෙමි
දිරාගිය ඇස්වලින්
කඳුළු උගුලුවන්නෙමි

මරණය

කීප සැරයක්

දඟල දඟලා

වළකවද්දිත්

ඇවිල්ලා

වැලඳ ගත්තා

නේද මරණය

පුංචි

කුරුමිණියෝ....

දැනෙන දුක

පහන් එළි නිවෙන විට

දැනෙන දුක මළුවකට

දැනෙනවා හදවතට

නුඹ ළඟින් නොමැති විට....

නුඹ

නිහඬ වූ විට ඇසෙන
සුපෙම්බර කවිය නුඹ
නෙත් පියූ විට ඇඳෙන
සුපෙම් සිතුවමකි නුඹ

පහන් සිල

පහන් වැටියෙහි 

දෙපා බැඳ ලූ

කසා වර්ණැති

සමනලයෙක්ද

පහන් සිල

ඉගිල යන්නට තටු ගසන

බණ

කහ සිවුරින්
නඩු  කිව්වට
මහ වෙහෙරට...
අපිට වඩා
නුඹ ඈතයි
අමා නිවනට...
බණ දෙසුවට...

ලොවට නොකියා පද ගලපගත්
අසම්මතයේ පෙම් කවිය නුඹ.....
පදෙන් පදයට ගැඹුරු අරුතින්
සිතම සනසන සෙත් කවිය නුඹ.....
දිනක යම්කිසි වරදකින් සුළු
ලොවම වනසන වස් කවිය නුඹ........
ඉතිං කුමකට කවිය වී ඔබ
සදා නොලියූ කවිය වනු ඔබ......

ඉකිලන පුලිගු

පිලිස්සුනු කරදහිය මත,
දකිමි
ඉකිලන පුලිගු
ඉදහිට......

දියවී ගොස් අහස් කුස,

වර්ෂාවෙන් හදවත පිරී ගිය සද,

ඔබ ගැන මතකය සිහිවී,

සිහිනෙන් මා හඬනා කල,

නෙතු අග මතු වූ කඳුලක්,

පුරන්වූ කතරකට බට,

මහා මේඝයකැයි ඔබ කීය....

මට Heart Attack!

මට  Heart Attack!
ඉතින් Doctor
මගේ හර්දය වස්තුවේ
පුන්චි පුන්චි
රිදුම් හැමදාම....
මේක ඉස්සෙල්ලම
පටන් ගත්තේ,
ශිශ්යත්ව පන්තියෙදි
ඊට පස්සෙ
0/L, A/L
Campus එකේදිත්
ටිකක්…
යාලු වෙන්න කලිනුත්
යාලු වුනාට පස්සෙත්......
අධ්යාපනයයි ප්‍රේමයයි
දෙකම,
සමහර වෙලාවට
ජීවිතේට විසයි,
Doctor…………………….

වියළි සිත

ගඟක් වී ගලා ගිය
අතීතය
ඉතිරි කර ගිය පුංචි
තෙත් බව
සෑහේද හටගන්නට
යළිත්
පෙම් මලක්

මරණ දැන්වීමකි ( පෙම්වතාට පෙම්වතියගෙන්)

රෝස කටුවක්
ඇනී
කිරිල්ලක මිය ගියා
ආදාහනය ඉරිදා
නෙලුම් මල් කනත්තේ
ඇගේ ලය සිදුරු වී
ගලා ගිය ලේ බිඳිති
කහට පැල්ලම්
ලෙසින්
පෙනේ මිහි සලුව මත
මීට පසු
සවස් යම
ඔබෙ කවුලු
නොහරින්න
ඈ යලිත්
මියුරු ලෙස
නොගයාවි
කිසිදාක.......................

තවත් වරක් අඳුරු වී සඳ,
පායා ඒ පසළොස්වක දින..
දෙබෑ කර හද අඳුර,
වලාකුලෙන් බැස එන්න...

මා නැතුව බෑ කියු
ඔබ ගොසින් ඉගිලිලා
වෙන හදක ගුලි වෙලා
මා තාම තනි වෙලා

හිස් කොළ

පෙර දිනෙක

ඇයට මට

සෙවන දුන්

මහලු නා ගස

ලිවිය හැකි නම් නුඹටත්

විරහ කවි

මං ගාව තියෙනවා

ඇති තරම්

හිස් කොළ

මගේ විරසක පෙම්වතී

මගේ චුම්බන

සිය ගණන් රැඳි

කොපුල හංගන්

යන අපූරුව 

මගේ විරසක පෙම්වතී

ආදරණීය රොස මල

රෝස මලක් නෙලුවිමි

නටු අග කටු නොදැක.

අලුත් කඳුළුක්

මම අලුත් කඳුළුක්

නමුත් නැහැ මට

අලුත් පාරක්

ගලා යන්නට

නුඹේ කොපුලේ

පෙම බිඳුණු කුමරී

මහලු ගැබිණිය

වියළි රෝස

කලලයක්

දරා සිටින

කවි පොත

බඹරෙකුගෙන් කවියෙකුට

කවියන් සිතන්නේ

බඹරුන් නපුරුමැයි

මල් අහිංසකමැයි

නමුත් මල් උයනක අතරමංව

දිනක් ගෙවූ

මා නොව දන්නේ

මල්වල අහිංසකකම්......

මතක ගඟ

දෝතට ගෙනත් ගඟ දිය

යළිත් දැමුවෙමි ගඟටම

අක්කා හංගන් මේ ගඟ

ගියපු හැටි සිහිවී

උයන්පල්ලෙක්මි

සුවඳ මල් නැති

ක්‍රෝටන් යාය යට

උඳුපියලිය මලේ

සිනහව

උපහාසයක් මට

ගඟවතුර

මා බලන්නට

නොආවෙන්

ඔන්න මම

නුඹ බලන්නට

ගෙදරටම ආවා

නොවිඳි පහස

විඳින්නට අකැමැතිව

මහ පොළවෙ මුදු පහස

කදුරු මල් බොහොමයක්

පරව ගියමුත් තවම

අතු අතර හිරවෙලා....

අසංවේදී

පුදුමයක් නොවෙයි

මේ දුරුතු සීතල නොදැනෙන්න

විරහවේ ගින්දර

තාම හිත ඇතුළෙ

පෙම් කලහ

වෙලාදෝ මෙතන

ඊයෙ පෙම් රණ්ඩුවක්

වැටී ඇත අළු කොබෙයි

තරුණ තටු කිහිපයක්...

රොබරෝසි තරහව

සිනිදු පර මල් 

වලින් ගැහුටව

රිදෙනවද?

සද්දන්ත පොළවට