උරුම නැති නුඹ

නුඹත්..

අපේ පාලු මහ ගෙදර වගේ..

නවතින්න හිතයි..

උරුමය මට  නැති...

පියුරු

පියුරු නුබ...

සිගිරියේදි කලාත්මකය

මවු තුරුලේ සෙනෙහෙබරය

නිදි යහනේ කාමුකය..

මුහුනු පොතේ පිටු අතරින්
හොයාගත්තු ඔයාව..
මුහුනු පොතේ පිටු අතරම
සැගව ගියේ ඇයිද

කියන්න මා හට
අමතක උනි
සිහිනෙන් ආ බව
ලගට ඔයා...
ඇවිදින් ගියෙ
ඇයි
ආපසු නොබලා..
කියන්න ඇයි
ඒ
ආදරෙයි නෙ
තාමත් :\

හිතට ආ
කවිය
අමතක වුනේ
ඇයිද :\
ඇගෙ කටහඩ ඇසුනු
සැනින් :(

සොඳුර
ඔබ පැවසූ පරිද්දෙන්ම
මේ ලොව වඩා සුන්දරය
ඔබ සුවඳ තැවරූ බොහෝ තැන්වල
සිනාසී මල් පිබිදිණ

මකන කැබැල්ලක කව

මකා දැමුවෙමි
පැන්සලෙන් ඔබ ලිව්ව
තනිකමේ අකුරු පෙළ..

අන්තිමට
කළුවී
ගෙවී
පැත්තකට විසිවෙන එක
හින්දමයි මේ තරම් දුක..

.....ම්තුරු වූ පෙම.....

දොඩමලු දෙනෙත් පවසයි හොරෙන්
ඇත මට යමක් කීමට සෙමෙන්
එනමුදු හැගුම් සසල යි සැලෙ යි
මා ඹබ වුවත් ඹබ මා නොවෙ යි

මදහස නැගෙයි දෙතොලග රැදෙ යි
නෙතු මායාමෙන් ඈතට ඇදෙ යි
සිතුවිලි කෙමෙන් හදවත පෙළෙ යි
එනමුදු දෙනෙත ඹබ අබිමුව යි

..............පෙම්වතුන්............

චන්ඩ හිරු රැස
දව යි ගහ කොළ මහ පොළව
නිහඩයි... නිසංසල යි

චන්ඩ මාරුතය
කළඔයි ගත සිත ගහ කොළ
නිහඩයි... නිසංසල යි

සැරිසරයි කළතයි කළඔයි
නිහඩයි.. නිසලයි..

දෙනෙත් තුල දෙනෙත්
දොඩමලුයි..
හැගුම්බරයි..

..........ඡීවිතය...........

කදුලු අහුරක
හිනා පොකුරක
සැබෑ අර්ථය
කුමක් දෝ..

වැයෙන ගීයක
ඇසෙන කවියක
සැබෑ රිද්මය
කොහේ දෝ..

පිපෙන කුසුමක
නැගෙන සුවදක
රැදුණු මතකය
ඹබේ දෝ..

මිහිරි ගීයක
මිහිර අතරෙත්
වැයෙන්නේ නුඔ
නොවේ දෝ..

............ ඇරයුම ...............

මහ මෙර තරමට
හිත බර වැඩි මුත්
යා යුතු මග නම් බෝම දුරයි
කරදර බාධක
මග රැක සිටිනා
කටු කොහොලින් යුතු මග කටුකයි
ඡීවන ගමනේ
දුක සැප අබිමුව
නොසැලෙන මනසක මුදු සෙවණයි
ඇරබුම කොනැනද
අවසන කොනැනද
මේ දිවි ගමනේ අරැත සොයයි...

.............බලාපොරොත්තුව...........

දෙනෙතක ‍බොදවුණු
කදුලක සැගවුණූ
බලාපොරොත්තුව දෝත දරා
ආසිරි පවනැල්
සීත සුළං රැල්
අතරින් ගමනේ වෙහෙස නිවා
සිනහව සුපිපුණු
සිහින වලාවක
පාවී පාවී පියා සලා
ඡීවන උයනේ
ව්ල් තෙර හිනැහෙන
කුසුමක සුවදක් ඇදෙමු සොයා..

දිනෙක මම සමු ගත් විට
නෙත් යහනාවෙන් නොව
නුඹේ මුලු හදවතින්ම
නෙතෙඟෙ කඳුළැලි
එපා මවන්නට

ඈත අහසෙ තනි තරුව මම. පුර හඳ නුඹ..
ලොවක් එළිය කල.. හිරු කිරණ නුඹ..
ඒ හිරු කිරණින් පිබිදුනු නිදිකුම්බා මල මම..

සුදු මල් මිටක්
මගේ ලග තියා
ඔබ යන්න ආපසු
නොබලාම
මා දෙස

පුනරාගමනය

ගොර බිරම් රළ බිඳෙන
ඒ වුණත් හිත නිවෙන
හෝ ගාන පොකුණ අස

බොහෝ කලකට ඉහත
හැර දමා පිය මැන්න
ඔය කොළඹ කළු අහස

යළි නොයෙන්නට පැතුව
ඇන්ටෙනාවෙන් වැසුණ
කොන්ක්‍රීට් වන අරණ

දමා යන්නට කිසිත්
ඉතිරි වී නැති කලෙක
හැරදමා පියමැන්න
විඩාපත් එපුරවර....

*************

ඈත ගම් පියස්සෙක
උලලේනි හඬන රෑ
හඳ එළියෙ නැහැවෙමින්

නුඹේ සෙනෙහස් ගඟේ
කිමිදෙන්න වරම් නැති
මූසලම මේ රැයේ

අනාගතයක සිහින
යළිත් මම දකින්නෙමි
ආයෙමත් රැඳෙන්නට
කොළඹ කළු අහස යට....

ඉස්පිලි පාපිලි
කොමාවන් ළග
මතක තිත අග්ගිස්සෙ
කෙළෙවර
'විස්මයාර්ථය' !!
ඉතිරිවී ඇත.

මතක පොත්වල;
ඉස්පිලි පාපිලි
කොමාවන් ළග
මතක තිත අග්ගිස්සෙ
කෙළෙවර
'විස්මයාර්ථය' !!
ඉතිරිවී ඇත.

කට්ට කළුවර;
සිනිදු සිරිපොද වැස්ස
කියන්නේ හදවතට
සියුම් කැපුමක්
දායාද දෙන
වචන..

නටුවෙ කට්ටක්
තිබ්බ පලියට
නපුරුකම් නැත
රෝස මල් ළඟ
සනුහරෙ ඇති
කිසිදු මලකට

ලොලීටා

ඇගිලි තුඩු අගින් රහසින්
පිරිමදිනු මැන මා හිස
අකුනු සැරයක් ව එකවිට
පතිත වනු මා කොපුලට
ලොලීටා
උස් සිහින් නිතඹට
පුලුල් මෘදු උකුලට
සංයමය නැති එකයි හොද
සයනයක් නැති එක තමා වරද
ලොලීටා
සිහින් බෙදුම් රේකාවක
දිග පලල මනිමි මම
ඉස්සුනු කොකුම් තුඩු අගක සිට
රතුපාට සායම
දෙතොල්වල
බිදක්වත් නැති තරමට
උරා ගමි මම ,
ලොලීටා
අන්න ඒ වෙලාවට
ඇස් අගිසි වල කදුල
දියමන්ති පරාදයි මට
ලොලීටා

ඔබ කැමති ගීතයක
පද වැලක් මට දෙන්න
හැඩැති තනුවක් එක්ක
හිදින්නෙමි සයන මත
රස හාදු වැස්සකින්
ඔබේ හිත කළඹන්න
ලවන් වල වෙහෙස ගැන
එපා කලබල වෙන්න.

වාසගමක් නැති ගසකට
ඇහැකිනම්
සිතූ ලෙස උස් වෙන්න.
අන්න ඒකයි
නියම නිදහස..

මා හදේ ශේෂ වූ සියම් ආනන්දය...
අත්ලට ගෙන ඔසුකොට...
සොවින් පෙළෙන ,
අනන්තවූ,
විශ්වයේ,
තවරමි...

විට්ටමට බර වෙලා 
නුඹ ඉන්නකොට 
හුස්මක ගැටගැසූ 
බර පොදි 
එකින් එක සීරුවෙන් තබමි 
සකිය 
නුඹෙ හද අසල

චුම්බන කන්ද පාමුල 
හති දමන සකියනි 
අසනු මැන 
තව දුරය මුදුනට 
මේ ඇරඹුමක් පමණය

පාළු නුගේගොඩ

බාහුවේ මැද හරිය
අල්ලාගෙන තදින්
හිමිහිට..
කඩල ගොටුවක්
ගුලිකර
කවපු මතකයක්
ඇත නුගේගොඩ..

..
නෝක්කාඩුවක
කෙලෙවර
කහ ඉර මැද්දේ
නැවතුන..
මතක පොතක්මය
පාළු නුගේගොඩ..

හබරල කොළයක් දන්නවද
පිණි කැටයක
සුවඳ..
අන්න ඒකට
කොහිල කොළ.

හිතන්න,
කප්පරක් දේ ඇතිකොට
මුහුද එන්නේම
වෙරළට..
සිප්පි කටු හෙම අරගෙන
අහිමි සොදුරිය
වැළදගන්නට.

ආදරය එහෙමය

අමතනා වරක් පාසා
සන්ධිව එසැනකින් විසන්ධි වන
හැම ඇමතුමකට ම පසු
නෙතට හොරෙන් හද කඳුළු හෙලූ බැව්
කෙලෙසක පවසම්

ආදරය එහෙමය,
තුටින් පෙම්මල් සැලේ
කැළැල් සුවවී යලිත් ලියලා
පෙරටත් වඩා වී සවිමත්

ගිණි පිඹින රතු
මකරුන්ට වුව
වෙඬරු සදිසි
හදවත් ඇත උණුවන.

31, 1 හා 2

ජනවාරි 1 දා
අළුත් වෙන්නට එපා
ජනවාරි 2 දා
දෙසැම්බර් 31 දා සිටි
අයම බවට
පත්වනවානම්