රුවැති

රුවැති එදා මා පැතු පැතුමන්
තවම ඇත මගේ හද තුල
පැතුමි නොමියයි මගේ හද තුල
මාව මියයයි ටිකෙන් ටික අද

රුවැති නුබ දැන් ඇත දිවයයි
මගේ සිතුවිලි මාව හඩවයි
නුබේ පැතුමන් සිතට නොහැගවේයි
හදෙහි පැතුමන් සෙමින් පහවේයි

රුවැති,
සිතේ රිදුමන් හුරැයි මට දැන්
කදුලු නැත මට හඩන්නට දැන්
නුබේ නමින් මා හැඩු කදුලැල්
මටත් නොදැනිම වියැකි ඇත දැන්.

නුඹේ කඳුළැල්

පිරි කඳුළැල් සැළුණු නෙතඟින්
බලා හිඳී නුඹ ඈත අහස දෙස
බැලූ මුත් මා නුඹේ දෑස් දෙස
වරම් නැත මට කඳුළු සලන්නට

සිතෙහි ආලය පිරි ඇත තව
නුඹේ කඳුළැල් හිසරක් විය
වැදුනි හද වෙත රිදුම් දෙයි එය
කිරිමට අද කිසිත් නැත මට

පිසින්නට අද නුඹේ කඳුළැල්
සිතුවමුත් මම වරම් නැත මට
දැනුන මුත් දුක මගේ හද වෙත
කෙසේ නම් මා සනසවන්නද?