සිනහවෙන්නට ඉඩක්

අවුල් ඔක්කොම හිරකරන්
ඇස්සට දත නියවන්
පාරම් බ බා බැරිකම්
ලෝකෙට හංගමින්
කොටි වළිග අල්ලන්
හත් වරිගයට බනිමින්
තමන් දෙසම බලමින්
මේන් සිනහවෙන්නට ඉඩක්!!!!

ඉරණම

ලියාගන්නට කවි පදයක්
සොයා ආවා නවාතැනක්
නැති උනේ මට වදන් පොදියක්
ගයන්නට ඒ ප්‍රේම ගීයක්

උඹේ කටින් ආදරේට
එදා කිව්ව බොරු දාහට
දුක්වෙන්නෑ රැවටුනාට
මවා දුන්න හිස් ලෝකෙට
පණ දෙන්නම් උඹේ නමට
ලියා එව්ව පෙම් පත් මිට
කීතු කරලා එක හුස්මට
විසි කෙරුවා නුවර වැවට

පැනල යයි කියල
හංසයෝ
ලෙහන්නට කලින්
ඉස්සරහ පිලට
හරස් කලා කුල්ල
පිළිකන්නෙ
දොර වැහෙන්න
දැම්මා ඇඳන් හිටපු
සරම
නිදහස් කරපු
හංසයෝ
කරන සෙල්ලම් බලන්න
දැන් බයක් නෑ මට
කොහෙත්ම!

අහස් කුස පුරාවට
නේක තරු විසිරුනද
පුරා හඳ තරම් එළියක්
තරු රැසින් ලැබේවිද......

ඒ විලසමයි තවම
ඔබ නොමැති දිවි ගමන
සරා සඳ නැති ලෙසක
කලුවරයි සිත් අහස......

මගේ හිතගෙන
සැහැසි වූවොත්
නුඹේ හිත මම
පලමි හතරට....

දහස් ගනනක් තාරුකාවන්
නිවෙයි දැල්වෙයි ගගන මත්තේ
සහස් සුවහස් පැතුම් කන්දක්
පිපි පරවෙයි මසිත මත්තේ

රිදුම

එම්මබා නියපොත්ත
තවත් නම් කපන්නේ නැහැ
රිදෙන්නේ නැති බව දැන දැනත්
මාවම කොනිත්තන නුඹව

නෝක්කාඩු කතාව සෙනෙහස නැති ගානයි
නාස් වලින් පිටවන සේ තරහව බෝමයි
පිටින් උරණ උනත් තවම හිත යට සුවඳයි
නොගන් වාඩු බැඳි සෙනෙහස තවමත් තරුණයි

ඉලංදාරියාට

කියන්න හුගක් දේ ඇති නිසා
කියාගන්න මට වචන නැති නිසා
නිහඩ වෙමි සබද
සීතලට ගල් වෙච්ච නුඹේ ගත සේම
ඒ දුකට තෙත් වෙච්ච අපේ හදවත් වසා..

කුකුල් හොරා

අත්තාපල්
මුත්තාපල්
කුකුල් හොරා
කොස්තාපල්

ඔබේ සිත් මළුවේ...,
ආදරයේ පහන් වැටි දල්වන්නට
සුවද මලින් සරසන්නට
මා පින් කර නැති උවත්
ආදරණීය නැගණියනි
මා පින් කරන්නම්...
ඔබවම පතා.....මතු බවයේ....

එදා දුටුව
ඔබේ රූ සපුව
මෙදා වියැකී ඇතත්
මතකයේ රැඳී ඇත
එදා ඔබේ රූ සපුව

අලුගෝසුවා

ආදරියගේ ජිවිතයට
ජිවිතයම වු ආදරය
එල්ලා මැරුවෙමි

ඔය ඇස් වලින් නොපෙනෙන හැගුම්..., මං දුටුවේ නැති තරම්
ඔය සිනාවෙන් සැගවූ සුසුම්..., මට දැනුනේ නැති තරම්
ඔය නිහඩ බව ඔබේ.., පොඩ්ඩක් වත් නොතේරෙන තරම්
කොතරම් කීවත් ඔබ සෙනෙහසින්, මා සිත නොනිදා හඩන තරම්...

හොරය

හද පායනකොට
හැංගෙන තරු වගේ
මම හිනාවෙනකොට
හැංගුවා නුඹ දෙනෙත

ඔයා මළ ඇණයක්...

ඔයා වෙලාවකට
මළම ඇණයක් වෙද්දි
හිතෙන්නෑ තාමත්
මුකුත්ම කියන්න

හිරු එළිය මැද
වැටෙන
වැසි පොද
මවයි අමුතුම සිරියක්

සිංහලෙන් හඬන

උමතු පිහා‍ටුවක්
සිංහලෙන් හඬන
ඉංගිරිසියෙන්
කඳුළු පිසලන
මගේ ළඟ
තවම

මීට ඉස්සර කලට පෙරකදි
නිකං ලියැවුනි නුඹ නමට කවි
ඒත් දැන් මේ ඉඳල ලඟකදි
කවියකට, බාගෙකුත් මට මදි

මිරිගුවයි නොලැබෙනා

සදාකල් ලග තියන්
රැකගන්න වෙරදරපු
කිසිම දා මා දමා
දුර නොයැයි යැයි සිතපු
අන්තිමේ කදුළුවල
ගිල්ලවා මා දමපු
මිරිගුවයි නොලැබෙනා
රැකගන්න වෙරදරපු.....

නිර්මාංශ භක්ෂකයා

පිසින්නට කොළ
සූරාගත්කල
වේදනාවෙන් හඬන්නට
කඳුලක් හඬක් නොමැතිව
දරාගෙන හිටියා ගහක්

පහන් කණුවක් යට
පරවූ මලක්
බිඟු පහස සොයයි

Rest Room

ඇදි පු‍ටු ඔරවයි
බරට
තම හදවත මත නැඟ
නිදන
කම්මැලි ගැහැනුන්ට

ඒ ගැහැනුම
බැණ වදියි
සුව නොදෙනවාට
නිදන්නට
මහලු ඇදි පු‍ටුවලට

ඊයෙ වගෙ මින් පෙරත් දවසක
වළාකුළු ඉර ගිලපු සවසක
නුඹට මතකද හැඩුව නුඹ මම
ගාලු මුව දොර වෙරලෙ අයිනක

මේ පුංචි කණාමැදිරිය...

ඉක්මනින්
සද පෑව්වා...
තරුත් හිමිහිට
එබී බැලුවා...
අතරින් පතරට
සුලගත් හැමුවා...
අන්තිමට
මේ
පුංචි කණාමැදිරියව
නුඹට
අමතක වෙලා ගියා...

නිදන
මල් කුමරියව
ඇහැරවයි
හිරු කුමරු

මදුරු කොයිල්

ආලය
මදුරු කොයිල් කර
රවුමට
රවුමට
ගිනි ගන්නට

රවුමට
රවුමට
අළු වැටෙන්නට
සකසා විකුණමු
අපේ නම් එක් කර

ගැලරිය

ගැලරියට සැදූ සිනමාව
BOX එකේ සිට බලන අපි....
සිනාසෙමු ගැලරියට....
මෝඩ යක්කු...

ආදරෙන් සිටි එදා
නුඹ දුරක ගිය නිසා
හිත මැද්දෙ දුක තියා
කවි නැත්තෙ නුඹ නිසා